මේ පේළි වහිනා කාලයයි..
අතැඟිළි අතැර ගිලිහුණු
ඳඟකාර වැහි බිඳු
පොළොව මත හාදු දෙන කාලයයි...
වැහි වළාකුළු පවා
හිත හදාගන්නා කාලයයි...
මිටියාවතට ගොඩ වෙන
හැම සුළං රැල්ලක්ම
සුසුමක් තරම් තෙත ඒ නිසයි..
කඳු මුදුන් මත පවා
ලියා ඇත්තේ විරහවයි...
ඉඳහිට සවන් ගැඹුරේ ගැටෙන
අති මන්ද්‍ර ස්වරයක දෙදරුම
බිඳෙන හදවත් තතක අනුනාදයයි..
වීසිවෙන අකුරක පවා
වෙවුලුමක් ඇත්තේ ඒ නිසයි...
මේ,
වැහි වළාකුළු යට
එදා තැවරුණ අඳුරමයි...
-මුදිත්-
2015.07.15
No comments:
Post a Comment