හැන්දෑව නොහොත් නුඹ...

මුදා හළ රැස් කළඹ
දියව යන වෙරළතක,
දාහයක් කරදියක ගිලී යයි..

පඬු පොඟා ලූ සළුව
උරහිසක පළඳාන,
ඉරක් තේජස හළා
ක්ශිතිජයක ගිලෙන්නට නියමිතයි...

නහර බහණින්
එතුණු මස් ගොබ
යළි යළිත් රිදුම් කයි- ඇදුම් දෙයි..
සංතාප සැත් තුඩක්
හදවතේ මුදු තැනක්
ලියාලයි- යළි යළිත් ලියාලයි...

නිවී ගිය ස්වරයක්ව
නිවී ගිය දසුනක්ව
නිවී ගිය ගැඟුමක්ව..

හැන්දෑව...

ඉ සි යු ම් ව
ගලා එයි...

හැන්දෑව හා මුසුව
සන්තානයේ තැනෙක,
චන්ද්‍ර බිම්බය ලෙසට
මා නිවාලනු පිණිස,
මෝදුවෙයි
නුඹ සෙමෙන් මෝදුවෙයි...

                                                         -මුදිත්-
                                                2018.11.09

ඒ අතීතයෙ හැඩතල..

හැන්දෑව අතරින් පියමැන
සංතාප වළා පෙළකින්
මිදී ආවද ප්‍රේමිය,
එ'තරම් ම මෘදු ළයකින්
ඒ තරම් බර සුසුමින්
වෙළී පැටළී ගියේ කෙළෙසද
සංසාරගත ප්‍රේමය...?

පුරාතන මතක පොදි ලඹ දෙන
හන්තාන මුදුනින් නැගී,
ඉපැරණි ම බිම මත ලියැවුණ..
හාදු වංගුව පතුළට
මුදා අත් හළ කවියක,
රහසින් බිඳි බිඳී යනු ඇති
ජීවිතෙන් ගිලිහුණු එළිවැට...

ලියවැල ලිහී ඉහිරුණු බිම
මතක මල් පෙති ඉහී
සුළඟක ගසා ගෙන ගිය ඉම..
යොදුන් ගණනක් දුර
නාඳුනන සයුරක
ගිලී මියැදී යන්නැති
මහවැලිය ගෙන ගිය පෙම...

                                         -මුදිත්-
                                2018.10.30