නුඹ, වීණාව සහ මම - එදා සහ අද...

එදා,
සංගීතය කියන්නේ ස්වර හතකට ද,
නුඹ ඇසුවා හසුනක..

සුදෝ සුදු කඩදහියක
සුදෝ සුදු තීන්තෙන්
ලියා යැව්වා මම,
අනන්තය වෙත- තීර්ථය වග..
නොදකින්නටත් ඇති නුඹ...

"කාලය කියන්නේ
දැවෙන දුම් වැටියකට..."

අද,
තත් සිඳිය හැක වීණාවක
නුඹේ මුදු අතැඟිලි වලට..
මම සිටිද්දී
තවම ඒ තීර්ථය ලඟ..
වැරදිකරුවා
කාලයද ප්‍රේමයද..

මුදු ම ස්වරයෙන් අසමි මම,

"කාලය රැළි නැගූ පළියට
සංගීතයේ ස්වර හත
ඌනනය වේවිද,
ස්වරයකට දෙකකට..?"

වටහා ගත යුතුයි නුඹ
ඒ වග...

                                                  -මුදිත්-

Painting: Dynamic Duo - Cello And Scroll by Susanne Clark