මැදියමක ..

හදවතේ සියුම් තැන්
මත ම ලැග හුන් මතක..
දිග හරිමි දෙපාමුළ
අඩක් වියැකුණු සඳක...
සිහිසන් ව ගිය නමුදු
තව නො මළ සිහිනයෙක..
නුඹ සිටින'යුරු දකිමි,
කිමිදෙමින් මධුවිතක...

                                 -මුදිත්-
                          2018.05.28

නික්මෙමි...

නොතෙමී හිඳිනු පිණිස ම
ශීතලෙන් මිරිකෙමින් වුව
උයන් කුටියකට වී
දිගු වස්සානයක්
පසු කලෙමි..

හේමන්තයේ එකින් එක
ගිලිහෙමින් යන පත් දැක
ගැඹුරුතම දහමක් අස
තාවර ව ගිය සිත
කූද්දා ඇහැරමි..

වසන්තයෙ පිපි මල් වල
එකිනෙක පැටලි මුදු සුවඳට
සෘතුවක් පුරා කවි ලීවෙමි..

දාහය ම කඳුළු කොට වගුරන
විසල් රුක් සෙවණක
මලානික පත් ගණිමින්
ගිම්හානයක් පසු කෙරුවෙමි..

මල් වරා ලූ පසුවත්,
තෙත සිඳී ගිය පසුවත්,
මෙතෙක් මල් දුන් බිම මත
නතර වී මග බැලුවෙමි..

ඉනික්බිති එක් මොහොතක
ඉඩෝරය වී - නුඹම සපැමිණ
දන්වා සිටින විට
මෙ බිම අතහැර යා යුතු ම වග,

ඉටි මලක් කොට, මතක රැස
පළන්දා - මල් වැරූ අතු අග
මඳක් තාවර ව හිඳ
මෙයින් නික්මී යන්නෙමි...

                                               -මුදිත්-
                                       2018.05.06

පැහැයක් නොමැති කවියක්...

හෙළට එපිටින් නැගී,
හැඩයක් මිස
පැහැයක් නොපෙන්වන..
රැකගත් සමාධිය
නොබිඳ ම,
එ'නමුත්
දෙ'ඇස මෑතෙහි
රඳවන..
උතුවන්කඳු සිරස
නුඹ...

මග නොහැර
හැම සති අන්තයම,
එ'නුවර - මෙනුවර'තර
ඉගිලෙන..
නගරාන්තර බසයක
කුඩා කවුළුවක් අස
ක්ෂුද්‍රව ගිය මිනිස් තිත
මම...

                                                   -මුදිත්-
                                           2018.02.27
(කොළඹ- නුවර බසයක කවුළුවකට, උතුවන්කන්ද නිරාවරණය වූ ඇසිල්ලකදී ය)