අහසින් අතහැරුණු
වීදුරු සඳක කැබලිති,
කිඹුල් ඇළ මුහුණත පුරා
විසිරෙයි...

මැදියම් හෝරාව අස
අඩදැණිව,
තිත්තම තිත්ත රැය,
මොහොතකට නවතියි...

'දැන් මට හරිම වෙහෙසයි..'
සක්වළෙන් සක්වළ ගෙවා ආ
ඈත දුර තරුවක
ආලෝක කිනිත්තක්
මගේ දෑසට කොඳුරයි...

සොඳුරිය..
නොකල්හි ගඟ දියට වට,
සඳ එළිය වුව
හලාහළ විෂ මැයි...

-මුදිත්-
2023.02.05

ළං ළංව - අතින් අත නොගෙන ම...

ඇතැම් හැන්දෑවරු වල
තඹ පැහැය විසිරුණු
මැදී ගිය මාවතක,
අපේ ඒ පියවර
තිබෙන්ටත් පුළුවනි
නොතිබෙන්නටත් පුළුවනි...

කෙළවරක් නොහැඟෙන - සංසාර ගමනක
ගව් ගණන් දුර එක්ව එන්නැති,
ඇතැම් විට නො-එන්නැති..
ඒ වුනත්, එහෙව් දුර ගමනක්
අතින් අත නාල්ලා
ළං ළං ව එන්ට වුව පුළුවනි...

සෑම බැඳුමකටම
ප්‍රේමයැයි නම් තබන
මේ කළල් ගොහොරුවේ,
කල්ප ගණනකට පසු
පියුමක් පිපෙන්නට පුළුවනි..
ඒ පිපුනු ඇසිල්ලේ
පරව යන්ටත් පුළුවනි...

අවසානයේ අප,
කෙටිම කෙටි කතාවක
ඡේද දෙක තුනකින් - ලද චරිත නිමා කල
එකම පටු මගක යන - නාඳුනන්නන් පමණකි...

-මුදිත්-
2023.02.01