විසිර ගිය සිහිනමය තටු අතර...

නොකල් වැස්සෙන් පිබිද
විකල් හද තානය,
දිග හරියි තටු- හැඟුම් මල් පෙති...

දෑස මත්තෙහි වැතිර
විසල් ආකාශය,
මත් කරයි නෙත
තරු සැනෙළි එළි...

ඇසට ඇන - අත වනන
උකුම උකු ආලෝක රැළි,
මව මවා තුඟු තිසර තුඩු
අවුළුවයි,
සියොළඟෙහි ගිණි..

දිගැර ලා පියපත්
ඉගිල ගිය ඉක්බිති,
කැලැත්තෙන ආලෝක සුළියෙක
නිලංකාර ම සිහිනෙකි...
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

රැය පුරා - හඬ තලා
මග කියූ රැහැසියනි,
තොපට තුති..
ඒ නමුත් - හෙට යලිත්,
පහන් කණු මුල බොහෝ
අලුත්
මළ සිරුරු ඇති...

-මුදිත්-
28.10.2019

මේ තමයි මං දන්න ප්‍රේමය...

තෙහෙට්ටුව මුදා හැර
ඉඩ දෙන්න ඔය මුහුලට,
පැටැලෙන්න මේ හුළඟට..
වූලකට අවනතව
ඉන්න ඇහැකිද දවසම..?

අරන් ආ හැම බර ම
තියා මොහොතකට බිම,
දෑත් විහිදන්න අහසට..
ඇස් පියා මොහොතකට
එන්න, විඳගමු මේ සැහැල්ලුව...

දෑත දෑතින් අරන්
කැරකෙමුද රවුමක්
එකතැන තියා ලෝකය..?
මේ නිසල වෙරළ ම
ලෝකයක් වෙයි එතකොට...

ඔය දෙපා පොඩි තියා
ඇවිදින්න මේ රළ මත,
අඳුරුතම සි‍ඳු පතුළ- මවන සුදු මුදු මදහස..
දන්නවද මේ සිනහ පෙණ පිඬ
ඇත්තට ම, ඒ තමයි ප්‍රේමය...

-මුදිත්-
2019.10.02