සැඩ සුළඟකට පසු...

පත් එකින් එක හැලී
අතු, ඉපල් වන තුරුම
සැඩ සුළං හැමුවාම
කියන්නට තව කතාවක්
ඉතිරිව තියේවිද ගසකට...

තන්තු මුල් එකිනෙකින්
අත් හැරෙද්දී වැලඳගත් පස
මතුවුණ එකම ළා දල්ලේ පවා
අරුණෝද දිලිහුම
පිණිකැට නොවේ, මැදියම් රැයක
සීතලට ගල් ගැහුණු කඳුළුය...

                                           -මුදිත්-
                                    2015.08.09

විරසක...

රැයක් නිදි වර්ජිතව
ලියූ කවියක
සුසුම් තිබුණා ඉතිරිව
තැනින් තැන අතරමංවුණ..

"මේඝයක් ආවාම,
ඉතිරි වේවිද
වැහි වළාවක්වත් අහසක..?
හිත නිවා යන්නට..?"

අවසන,
මේඝයක පය ගැටී විසිවුණ
ප්‍රේමය සඳකි, ගං දිය මත
රැළි නැගී කැබලිති විසිරෙන..

තදින් සුසුමක් පිටකර
පිරෙන තුරු බිඳුවෙන් බිඳුව
කවියක සිර කලෙමි හදවත
අඩක් හිස්වුණ...

                                          -මුදිත්-
                                   2015.08.09

ශේෂය...

හදවත,
කපුරු පෙත්තකි දැවෙන..
සිහිනය- නුඹ,
කපුරු සුවඳින් ඇඳෙන...

ඔව්..
දෙවොලක් ය ප්‍රේමය,
නුඹ කී ලෙසම....

                         -මුදිත්-
                  2015.08.07

බිම්සරා...

ගලා යන ලෙස නයගරා
ගලාවිද සෙනෙහස බිම්සරා
කුමාරිය වුනත් නුඹ සඳසරා
එදා වගෙ නෑ අද මල්සරා..

විද්දත් කැඩුණු හී තුඩකී
වැදුනත් වැරදි එල්ලයකී
හිත මිස කිසිත් නැති අතකී
ඉතින් ප්‍රේමය දුකකී..

රැකියාව හිස්තැනකී
"සිහින" විකුණනු නොහැකී
හොඳ හිත නවාතැනකී
"ජීවිතය" බිඳුණු පඩිපෙළකී..

අකුරු අඩු නැති කවකී
පිදිය හැකි එපමණකී
හිනැහී හඬවන්ට නොහැකී
භාවනාවම සැපකී...

                                  -මුදිත්-
                           2015.08.05

අතැර යා නොහැකි සන්ධ්‍යාව...

දහවල ද රැය ද
ඉරකින් වෙන් කල හැකිද...?
නොහැකිය..
පැන යා නොහැක
සන්ධ්‍යාව අතැර....

ළා රත් අහසකට,
තෙත් පිළුණු ගඳ මුසු
පරවුණු අරලියා සුවඳකට,
ඇවිලවිය හැක මතකය...

එළිය පහ වන තුරු
කළුව බෝ වන තුරු
ගෙවාලිය යුතුමය
ගන්ධබ්බ හෝරා දෙක තුන..

හරියටම - නුඹ මෙතැන
පසු කරන් යන බව, දැන දැන ම
කෙළිලොල් සිනා හඬ මැද
කළුපාට මරුතියක....!!!

                                              -මුදිත්-
                                       2015.07.16