කෝල් එකක්

දවස් දහයකට කිට්ටු නිරෝධායනේ ඉවර කරලා ආයෙම නුවරට ඇවිත් හෙටට සතියයි. දවස පුරාම දකින්න ලැබෙන මැෂින් එකක තියෙන පුංචි දැති රෝදයක් වගේ, දැන් ජීවිතෙත් එකම තැන කැරකෙනවා. එහෙම දැනුනු වෙන කාලත් තිබුණා, ඒත් මේක එහෙම දැනෙන කාලයක් නෙමෙයි, ඇත්තටම ඒක එහෙම සිද්ධ වෙන කාලයක්. මං දන්නවා, දැං උඹලා මෙතන වැලලෙන්න හදයි (මේක කියවන්න ලැබුනොත්) ඕක ඔහොම තමයි, ජීවිතේ එහෙම කාලවල් තියෙනවා තමයි, අරකයි මේකයි කියලා. ඇත්ත. මමත් ඒක නෑ කියන්නෙ නෑනෙ. මම මේක ලියන්නෙ ඒක එහෙමද කියලා අහන්න වත් උඹලාගේ පණ්ඩිත උපදෙස් බලාපොරොත්තුවෙන් වත් නෙමෙයි. මම මේ ලියන මොහොත වෙද්දි මේ තත්වෙත්, ඒකට මූණ දෙන්න ඕන බවත් සෑහෙන තරමකට මගේ ඔලුවට ඔබාගෙන ඉවරයි. සරලවම මේක ලියන්නෙ එක තැන පල්වෙන්න සිද්ධ වෙන බව දැනගෙන උනත්, ඒක එහෙම සිද්ධ වෙන්න නියමිත බව දැනගෙන උනත් නිකම්ම ඒ ඉරණමට යටත් වෙන්න තියෙන අකමැත්ත නිසා.

මම මේක ලියන මේ මොහොතෙදි මගේ මේ කාමරේ එක බිත්තියකින් එහා පැත්තෙ සාලෙ ඉඳන්, ගෙදර අංකල් පොරගෙ බෑණා එක්ක ලාවට සෙට් වෙන සද්දෙ මට ඇහෙනවා. මම ඉබේම හිතන්න ගන්නවා. මට මේ දැනෙන හැඟීම මොකක්ද? මට හුරු පුරුදු වොයිස් එකක් මගේ ඔලුව ඇතුලෙන් කියනවා “උඹත් වීකෙන්ඩ් එක අල්ලලා හීනියට අඩියක් ගහපන්, ඕක ඇරිලා යයි” කියලා. ඇත්තටම ඒක එහෙමද? කියලා හිතන එක පැත්තකින් තියලා, “ඒ වොයිස් එක කාගෙද” කියලා මම හිතන්න ගන්නවා. ටිකකින් මට මීටර් වෙනවා ඒ මගෙ හෙණම ලඟ යාලුවෙක්ගෙ කියලා. එතකොට කොහොමද මට ඌගෙ වොයිස් එක එච්චරටම මිස් උනේ...? ටිකක් වෙලා යද්දි මට මේ දිග කතාවම පොඩි පොඩි කෑලි විදියට තේරෙන්න ගන්නවා. කාලයක් තිස්සෙ උන්ගෙ කටහඬවල් වල, ඒ වොයිස් වල ස්ටීරියෝ සවුන්ඩ් එකක හෙවනැල්ල තැවරිලා තිබුණා. ඒත් අද හදිසියේ මගේ ඔලුවට කටහඬේ ඒ හෙවනැල්ල තිබුණෙ නෑ. හදිසියේ ඔලුවට ඇවිත් වචනයක් කතාකරල යන්න ආපු පරණ මතක කටහඬ, ෆෝන් ස්පීකර් එකක් අස්සෙන් ආවෙ නෑ. ඒක, ඉස්සර හවසක- බීච් එකක, ජීවිතේ එක්ක ඔට්ටු වෙලා හති වැටෙන්න කලින්, ඒ හතිය- මහන්සිය ගැන කතා කර කර, ඔලුවට ආපු සේරම කුණුහරුප ටික මූදු හුලඟක පටලවල දාන්න ජීවිතේ ඇතුලෙ යන්තමට හරි ඉඩක් තිබුණ කාලෙ ඇහුණු කටහඬක්. ඔලුවෙ තිබ්බ වල්පල්, කුණුහරුප, අවුල් ටික ඔක්කොම හීනි අඩියක් ගහන ගමන් හපන්න, අන්තිමේ ඒ සේරම දිග චූ පාරක් දිගේ බීච් එකේ කොනක දාල එන්න ජීවිතේ අස්සෙ ඉඩක් තිබ්බ ඒ කාලෙට අයිති කටහඬක්. ඒ කාලෙ වගේම, ඊට පස්සෙත් අපි සෙට් උණා. ඉස්සර සතියකට දෙකකට නැත්නම් මාසෙකට සැරයක් බීච් එකේ සෙට් වුණු අපි, පස්සෙ පස්සෙ හැමදාම සෙට් වුණා. නැත්නම් දවසකට දෙකකට සැරයක් සෙට් උණා. ඒ වැඩේ එච්චරටම ලේසි කරල දෙන්න ෆෝන් එක හැම වෙලාවෙම අපි ලඟ තිබ්බා. කතා බහ ටික ටික ස්ටීරියෝ වුණා. ස්පීකර් එක උඹ වෙලා උඹ ස්පීකර් එක උණා. ඔලුව අස්සෙ නලියගෙන එන මේ ටිකත් එක්ක මට ෆෝන් එක දිහා බැලුණා.

“එතකොට උඹ නිසාද මේ ඔක්කොම..?” මම ෆෝන් එකෙන් එහෙම ඇහුවෙ නැති උනාට ෆෝන් එක දිහා බලද්දිම මට එහෙම හිතුණා. ඒ ආපු කාලකණ්ණි හැඟීම විස්තර කරන්න හෙණ අමාරුයි. තනියම බෝඩිං කාමරේක ඉද්දි කූඹි පුකක් තරමෙ දෙයක් උනත්, වැරදි වෙලාවෙ මතු උනොත් ඒකට මුලු ඇතුලාන්තෙම විනාස කරල දාන එක හරිම සිම්පල් වැඩක්. මම දන්නෙ නෑ මට සිද්ද උනෙත් ඒකද කියල, කොහොම හරි ඒ වේසා හැඟීමෙන් ගැලවෙන්න මට ෆෝන් එක ෆ්ලයිට් මෝඩ් දාලා ස්ක්‍රීන් ඕෆ් කරලා පැත්තකටම දාන්න උනා. අන්න එහෙමයි ෆෝන් එක පැත්තකට විසි කරල මං මේ හෑල්ල ලියන්න ලැප් එක දිගෑරගන්නෙ. ඇත්තටම කියනව නම් හරියටම මේ මොහොත වෙද්දි අකුරු වලට හරවගන්න කියලා කලින් ඔලුව ඇතුලෙ පෙළ ගැහිලා තිබුණු ටික ලියවිලා ඉවරයි.

“එතකොට දැං මං මොකද කරන්නෙ?” මං එහෙම ඇහුවෙ නෑ, කාගෙන් කියලා අහන්නද.. ඒත් එහෙම අහන්න තිබුණ නම් කියලම හිතුනා. ඉතින් මම ආයෙත් මේක ලීයන්න පටන් ගන්න කලින් කරපු විදියටම කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. මට දැන් ආයෙම ඇහෙන්නෙ එහා පැත්තෙ මාමයි බෑණයි දෙන්නගෙ සංවාදෙ. ඒකත් මාරයි. එක්කෙනෙක්ගෙ ඉස්සරහ වාඩි වෙලා ඉන්නව තමන්ගෙ දුවගෙ කසාද මනුස්සයා, අනිකාගෙ ඉස්සරහින් වාඩි වෙලා ඉන්නව තමන්ගෙ කසාද ගෑණිගෙ තාත්තා. කෙනෙකුට හිතෙන්නත් පුලුවන් කොහොම ඕපන් වෙලා කතාකරන්නද කියලා. හැබැයි දෙන්නම කසාද පිරිමි. ජෙනරේශන් දෙකක්, ඒත් බැඳපු උන්. මං හිතනවා මුළු සංවාදෙම ගොඩනැගෙන අඩිතාලම වැටෙන පලවෙනි ගල් කෑල්ල ඕක වෙන්න ඇති කියලා.

“ඇත්තටම ඒක එහෙමමද..?” සංවාදයක් පටන් ගන්න ඒ තරම් සීරියස් සමානකම් සෙට් එකක් තියෙන්නම ඕනද? මම හිතන්න ගන්නව. ඒත් ඒකට හරි උත්තරයක් හිතාගන්නම බැරි වෙනව. එහෙමයි කියලා මේ තනි කාමරේ කාගෙන් නම් අහන්නද? සද්දයක් දාන්න පුලුවන්, රෙස්පොන්ස් එකක් දෙන්න පුලුවන්කම තියෙන මොකෙක් හරි සතෙක් හරි හිටිය නම් මේ කෙහෙල්මල ටයිප් කරන එක පවා නොවෙන්න තිබුණ බව ඔය අස්සෙ මට හිතෙනව. සිරාවට, එහම උනා නම් ඌ එක්ක ඔහේ කියව කියව ඉන්න තිබ්බ නේද කියල මට හිතුණ. ඌට කතාකරන්න බැරුවට ඌ සද්දයක් දාල, වල්ගෙ හරි වන වනා ඉන්න තිබුණ. මගේ මූඩ් එක, ටෝන් එක ඌට තේරෙන විදියට ඌ නැට්ට වනන රිදම් එක එහෙමත් වෙනස් වෙන්න තිබුණා. බල්ලෙක් හදන්න ඕනමයි කියන හැඟීම, දරාගන්න බැරි චූ බරක් සයිස් එකෙන් දැනෙන්න ගන්නෙ මේ වෙලාවෙ. ලඟදි යූ ටියුබ් එකේ දැකපු ලැබ්‍රදෝර්ස්, හස්කීස් ල ටිකකගෙ හුරතල් ටිකකුත් ඔලුව ඇතුලෙ ප්ලේ වෙන්න ගන්නව. ලැබ්බා පැටව් ටිකක් ගැන ඔත්තුවක් හොයාගන්න යාලුවෙක්ට කෝල් එකක් ගන්න මට ෆෝන් එක ඕනම වෙනව. “ෆ්ලයිට් මෝඩ්” “අනෙ මේ හු**” හිතෙන් කියවෙද්දි මං ෆ්ලයිට් මෝඩ් ඕෆ් කරල අරූට කෝල් එක ගන්නව. ... ... ... හරි, රිං වෙනව. ... ... ... ... හරි, ඉස්සුවා. “හෙලෝ.., අඩෝ අර උඹ පහු ගිය දවසක කිව්වෙ ලැබ්බා පැටව් ටිකක් ගැන. පොඩ්ඩක් මට ඒ විස්තරේ ආපහු කියපංකො”

“හරියට හරි, අද සිකුරාද නේ. අදත් අර උඹේ ෆ්ලයිට් මෝඩ් නාඩගම නටල වගේ. මේ, පිස්සු හු**වල් කරන්නෙ නැතුව හෙට දිහාට එලියට බැහැල අඩියක් එහෙම ගහල ඇවිත් කෝල් එකක් ගනිං”

 

-මුදිත්-
13.11.2020