නාඬා ඉඳින් වැහි බීරම,
හූමිටි තියාගෙන- පාතට වඩින බිම් කරුවලට..
හිතේ කිසිදාක නැතුවට කහට,
දාඩිය උරා බීගත්- අපෙ උන්ගෙ ජීවිත වලට,
කවුදෝ ඉහලා සදහටම කහට...
අව්වටම කළු ගැහුනු,
පිට පොත්ත පෙම් පාට නැතුවාට..
රිදුම් අතරින්,
නොදැනෙන සේ සිනාසී හිටියාට..
හිත අස්සෙ හිරවෙලා තියෙනවා ලෙංගතුකම- හැමදාම..
සමහර විටෙක- සුදු අඳින අය ලඟ නැති තරමටම...
"ගිහින් එන්නම්" කියා ඇවිත් ගිය කිසිවෙක් නැතුවාට..
බරක් නැහැ පාලුවෙත්,
පුරුදුයි හුස්ම වාගේම..
තැලී ඉල්පුනු බල නහර තුල දුවන..
ලෙයෙහි දියවුනු මිනිසත්කමේ සුවඳ- තනි රකීවී කාටත්ම,
හැමදාම..
වෙනසක් නොකරම...
-මුදිත්-
2014.10.22
No comments:
Post a Comment