අම්මෙ නුඹ විතරමයි හිටියේ, ජීවිතේ වාලුකාවේ...
________________________________
වැහි පොදක් ඇති කෙම් බිමක් නැති,
ඉරි තැලුණු පොළොවේ..
වැටි වැටී පා නගද්දී මා,
අම්මෙ නුඹ විතරමයි හිටියේ,
ජීවිතේ වාලුකාවේ...
වසන්තය ආවා ගියා,
වස්සානයත් ආවා ගියා,
දිගම දිග ගිම්හානයක,
මා තනි වෙලා උන්නා..
අම්මෙ නුඹ මහ රුකක් වී,
මට හෙවන දුන්නා...
නුඹෙ උණුහුමෙන් ඈතට වෙලා,
දින සති ගනන් ගෙවුනා..
නුඹෙ සෙනේ සිහිලස සිහිවෙලා,
හිත ගල් වෙලා උන්නා..
සිහිනයෙන් වත් මා තනි නොකර,
නුඹ මා ලඟම උන්නා...
-මුදිත්-
2014.09.18
No comments:
Post a Comment