පැහැයක් නොමැති කවියක්...

හෙළට එපිටින් නැගී,
හැඩයක් මිස
පැහැයක් නොපෙන්වන..
රැකගත් සමාධිය
නොබිඳ ම,
එ'නමුත්
දෙ'ඇස මෑතෙහි
රඳවන..
උතුවන්කඳු සිරස
නුඹ...

මග නොහැර
හැම සති අන්තයම,
එ'නුවර - මෙනුවර'තර
ඉගිලෙන..
නගරාන්තර බසයක
කුඩා කවුළුවක් අස
ක්ෂුද්‍රව ගිය මිනිස් තිත
මම...

                                                   -මුදිත්-
                                           2018.02.27
(කොළඹ- නුවර බසයක කවුළුවකට, උතුවන්කන්ද නිරාවරණය වූ ඇසිල්ලකදී ය)