විරසක...

රැයක් නිදි වර්ජිතව
ලියූ කවියක
සුසුම් තිබුණා ඉතිරිව
තැනින් තැන අතරමංවුණ..

"මේඝයක් ආවාම,
ඉතිරි වේවිද
වැහි වළාවක්වත් අහසක..?
හිත නිවා යන්නට..?"

අවසන,
මේඝයක පය ගැටී විසිවුණ
ප්‍රේමය සඳකි, ගං දිය මත
රැළි නැගී කැබලිති විසිරෙන..

තදින් සුසුමක් පිටකර
පිරෙන තුරු බිඳුවෙන් බිඳුව
කවියක සිර කලෙමි හදවත
අඩක් හිස්වුණ...

                                          -මුදිත්-
                                   2015.08.09