ආපසු හැරී එමි....

ශිශිරයක් තරමට ම ශීතල
නොවැම්බර හැන්දෑවක
විසිරුණු කටු පතුරු මත
සීරුවෙන් තබනෙමි පියවර..
කෙතරම් දිගු මගක වුව
නැවතුම්පොළක් ඇති වග
නුඹ කී අයුරු මතකය...

පිය නගමි මෙ'මග දිග
තනිවම...
පමාවිය නොහැකිය
නතරවී මතකය අස..
එහෙයින්ම අමතක කරමි
උණුහුම,
සුළැඟිල්ල පැටලුණ පෙරදින...

නොනැවතී ආපසු එමි
මෙතෙක් අත අතැර ආ මග දිග
සොයා ගත යුතුමය තොටුපළ,
ප්‍රේමයැයි නොමදැන
ප්‍රේමය එදා වැළලුව තැන...
 
                                       -මුදිත්-
                              2015.11.07