කලා සොළසට හොරෙන් ඇඳෙනා,
නුඹේ වත හෙටටත් දකින්නම්..
දෑත බැඳගෙන ඈත සිටියත්,
සෙනෙහසින් ආසිරි පතන්නම්..
හැරෙන්නට මොහොතකට මත්තෙන්,
ආයෙමත් නැවතී දකින්නම්..
ජීවිතේ දිගු වන්දනාවට,
ඉතින් මෙතෙකින් නතර වෙන්නම්...
නුඹේ පියවර මතින් හෙමිහිට,
පා තබාගෙන ඇවිද ආ දා..
කොහේ කොතැනක නමුත් වැරදී,
දෙපා පැටලී ඇදන් වැටුනා..
කියාගන්නට අකුරු මදිවුනු,
කවිය නිහඬව ගොලුව ගියදා..
දෑස තදකර දැහැනකට වැද,
රහසේම ගොලුවෙලා උන්නා...
නිසල නිල් දිය පොකුණු දෑසට,
අවසාන පෙම් කවිය ලියමී..
නෑඹුල්ම හිරු කිරණ අහුලා,
නුඹේ ලෝකය එළිය කරමී..
හදේ පුදසුන -නුඹට වෙන් කළ,
සදා සුවඳැති මලින් සදමී..
තවත් භවයක මුණ ගැසෙන්නට,
රහසේම හිඳ පෙරුම් පුරමී...
-මුදිත්-
2014.12.28
😪😪Someday..somewhere
ReplyDelete