දැවෙන හිරු ලඟ අසරණයි,
වැහිළිහිනියක සොඳුරූ..
ඇත්ත හිරකර ඉකිබිඳී,
මුවක් තොල් පිපිරූ..
වැට කඩුලු පසුකර ඉගිලුනත්,
හුදෙකලා කවි අකුරූ..
ඇත්ත පැණි රස වෙන තුරුම,
මක් කරම් පස මිතුරූ...
යකඩ දොර අබියස හිඳී,
ගතක් සිත වැහැරූ..
මුළු ආත්මය වසුරින් තවරගෙන,
සුදු අඳින උන් පැහැරූ..
රත් පියුමකට තව තල තලා,
දෙයි දෙතිස් වධ නපුරූ..
අද මළත් හෙට නුඹ ඉපදියන්,
රත් පියුම ගෙන මහරූ...
-මුදිත්-
2014.12.18
No comments:
Post a Comment