පුංචි කාලේ මට තිබුණා රතුපාට ත්‍රී ක්වාට කලිසමක්. අදටත් මොන තරමක, විලාසිතාවක හරි රතු පාට කොට කලිසමක් දකින ඕනම වෙලාවක හිතේ මුල්ලක එල්ලිලා වැනෙන රතු පාට පුංචි ත්‍රී ක්වාට කලිසමක්.. ඉස්කෝලේ කාලේ මම අයිති නිවාසෙට අදාල පාට වුනේ රතුපාට. ඉතින් එකමත් එක නිවාසාන්තර තරඟ කාලෙක, එකමත් එක දවසක, එකමත් එක තරඟයක් වෙනුවෙන් තෝරගතපු සීමිත පිරිසකට මාවත් අයිති වුණා. ඒ වගේ දෙයක් හරි ලොකුවට දැනෙන වයසක් ඒක. කොහොම හරි ඊලඟ දවසේ තරඟයට සම්බන්ධ වෙන්න රතුපාට කොට කලිසමකුත් අරන් හවස් වෙනතුරු ඉස්කෝලේ රැඳෙන්න සූදානමෙන් එන විදියට උපදෙස් ලැබුණා. ඒ මොහොත වෙනතුරු ඉස්කෝලේ කිසිම බාහිර වැඩකට සම්බන්ධ වෙන්න මට ඉඩ ලැබිලා තිබුණේ නැහැ. ඒකට ප්‍රධාන හේතුව වුණේ අපේ ගෙදරට ඉස්කෝලේ ඉඳලා තිබුණු දුර. පහ වසර ශිෂ්‍යත්වය වෙනතුරු ගමේ ඉස්කෝලෙට ගියපු මට, ශිෂ්‍යත්වය පාස් වෙලා ටවුන් එකේ මේ ඉස්කෝලෙට එන්න සිදුවීමත් එක්ක දවසට පැය දෙකහමාරක විතර කාලයක් පාසල් ගමන වෙනුවෙන් වෙන්කරන්න උනා. කොහොමහරි අදාල තරඟෙ වෙනුවෙන් එදා හවස අම්මලා මට රතු පාට කොට කලිසමක් අරන් දුන්නා. ඒ වගේම ඊළඟ දවසේ හැන්දෑ වෙලා මාව එක්කරන් එන්න අම්මා නිවාඩුවකුත් දාගත්තා. ඊට පස්සේ අදාල දවසේ මම ඉස්කෝලේ ගිහින් රතුපාට කලිසම ඇඳගෙන ග්‍රවුන්ඩ් එකට ගියා. අදාල තරඟෙ තියෙන සීමාවෙන් ම හිටියත් වරුවක් විතර යනතුරු කිසිම කෙනෙක් මට කතා කළේ නැහැ. අන්තිමේ මම එතන ඉදපු ලොකු පන්ති වල අයට කිව්වා ඊයේ මාව තරඟෙට තෝරගනිපු බව. half මැච් එකකින් පස්සේ ගන්නම් වගේ කතාවක් කියවුණත් ආයෙ ඒ අය මම ඉන්න පැත්තවත් බැලුවෙ නෑ. මම ඒ පැත්තට ගියත් මට බෝලෙ අල්ලන්නවත් ලැබුණෙ නෑ. අන්තිමේ කරගන්න දෙයක් නැතිව අසරණ උනු මම එතනින් හැරිලා ඇවිත් හවස් වෙනකම් නොඉඳ ස්කූල් වෑන් එකේම ගෙදර ආවා. මම ආපු බව සිකියුරිටි ගෙන් දැනගෙන අම්මත් හවස ගෙදර ආවා. ඉන් පස්සෙත් හැම අවුරුද්දකම නිවාසාන්තර තරඟ තිබුණා. විවාද තරඟ, කථික තරඟ, සිංහල භාෂා දින තරඟ වගේ වෙන වෙන අමතර තරඟත් හැම අවුරුද්දකම තිබුණා. සෑහෙන කාලයක් යන තුරුම රතුපාට පුංචි කලිසමත් අල්මාරියෙ කොණක ගුලි ගැහිලා තිබුණා. තරඟෙට නොගැනීම ගැන මට ලොකු දුකක් තිබුණෙ නෑ. ඒත් අම්මා උනු රස්තියාදුව ගැන හිතේ ලොකු බරක් තිබුණා. අදත් මං වටේ සෑහෙන තරම් තරඟ තියෙනවා. ඒ එකින් එක මග හරිමින් අදටත් මම ඈත් වෙන හැම වෙලාවකම වගේ මගේ වටේ ඉන්න අය ගොඩක් වෙලාවට එක එක කතා වලින් මාවත් ඒ සමාජයට සම්බන්ධ කරගන්න උත්සාහ කරනවා. ඒත් ඒ කාටත් නොපෙනෙන්න රතුපාට පුංචි කොට කලිසමක් අදටත් මගේ හිතේ කොනක ඉතුරු වෙලා තියෙනවා. ඉතින් ඒ නිසා ඒ වගේ කතා මට ආයෙ ආයෙත් කියන්න එපා කියලා මං ඉල්ලා හිටිනවා.
~~~~~
එකමත් එක කාලෙක හාවෙකුයි ඉබ්බෙකුයි අතරෙ රේස් එකක් තිබුන කියල අපිට උගන්වලා තියෙනවා. හාවා දිනනවා කියලා කැට තියලා කියන වයසක් ඒක. කොහොමහරි ඉබ්බා දිනනවා. හාවා ගේමක් නැති නිසා දිනුම් කණුව පෙනි පෙනී නින්දක් දානවා. ඉබ්බා ෆුල් ගේමෙ හිටපු එකෙක්. නිදාගෙන හිටපු හාවා පෙනි පෙනී සද්දයක් නැතුව ඌ දිනුම් කණුවටම යනවා. නිකං නෙමෙයි ඌට හෙණ ධෛර්යයක්, විශ්වාසයක් තිබුණා කියලත් අපිට උගන්නලා තියෙනවා. හෙණ ලොකු සීන් එකෙ ඉඳපු නිසා හාවට හොඳ වැඩේ වගේ එකක් අපේ ඔලු වල තිබුණා. ඒ වගේම නෑ බෑ නොකියා ගේම ගහපු ඉබ්බා ඉතින් හෙණ රෙස්පා. ඉබ්බෙක් උනත් ඉතින් ඌ වගේ වෙයන් වගේ එකක් අපේ ඔලු වල තිබුණා. කොහොම වුනත් දැන් නං කෙස් ගස් එක දෙක ඉදීගෙන එන වයස මට. දිනුම් කනුව පෙනෙද්දි, හාවා නිදාගෙන ඉන්නවා පෙනෙද්දි, මූ දැන් ඇහැරෙයි දැන් ඇහැරෙයි කියලා හිතෙද්දි, පොඩි සද්දයක් වට පිටෙන් ඇහෙද්දි ඉබ්බට ආපු tension එක, දිනුම පේනකොට එන anxiety එක මට මගේ පුංචි ලෝකෙ ඇතුලෙ හයිලයිට් වෙලා පේනවා. රතුපාට කොට කලිසම ඉස්සර තරම් බරට නොදැනුනත් හිතේ සාමය බිඳ ගෙන මේ කරන දේවල් මොකටද කියලා ඇත්තටම මට හිතෙනවා. ඉතින් ඒ නිසා ඒ වගේ කතාත් මට ආය කියන්න එපා කියලා මං හරි ආදරෙන් කියනවා.
~~~~~
ඒ වගේම මේ හිතේ සැහැල්ලුව, නිස්කලංක බව තරඟ අදාල නැති තාලෙන් ගෙවෙන ජීවිතේ ගැන අහන කෙනෙකුට කිව්වත්, එතකොට ඒ පැත්තෙන් අහන ප්‍රශ්න, ගේන තර්ක මහා ගොඩක් තියෙනවා.
"එතකොට උඹ කියන්නේ මහණ වෙන්නද?"
"අපි අකමැති වුනත් තරගය අපිව ගේමට අරං ඉවරයි බං"
බ්ලා බ්ලා බ්ලා... අන්න ඒ ගැන හිතනකොට කොක්කු දෙන්නා එක්ක ආතල් එකේ උඩිං යන අතරේ කට ඇරලා නැහිච්ච ඉබ්බගේ කතාව මට මතක් වෙනවා. ඒ නිසා කොච්චර කොහොම වුණත් තරඟ ගැන, තරඟෙ ගැන තර්ක විතර්ක වගේ මඟුල් වුණත් මට ආයෙ කියන්න එපා කියලා මං හරිම ආදරෙන් කියනවා.
