නිදිකුම්බා මලට...

සිහිනිම සුළඟකට පවා
ගැස්සෙන
ළා රෝස පෑ මදහස..
සුමුදු පෙත්තක මෙලෙක..
බඹරෙකුට කුමටද
මධු කෝෂ, මකරන්ද මිස...

ඉතින් හැම රැයකම,
සොළොස්වක සඳ වුනත්
වමාරනකොට කළුවර..
පුංචි තරුවක් මම,
මක් කරන්නද...

රැය ගෙවෙන තුරු ඉන්න..
ලොකු කඳුළු බිංදුවක්
මිට මොළවගෙන එන්න..
හෙටත් වැට අයිනට...
අපිට පුළුවනි
පේළියට අමුණන්න,
මුතු පොටක හැඩයට...

බැරි වුනත් පළඳන්න
තැල්ලක් වාගෙ නළලත..
පළඳන්න පුළුවනි,
ඉර බහින
හැන්දෑ අහසට..
තිත්ත කරුවල රැයක
තනියට
පෙනෙන්නට සිහිනයක
හැඩයට...

                                             -මුදිත්-
                                    2015.12.16