මං හිටියෙ හැටන් වල. පහුගිය දවස් පුරාම නුවර තිබුණෙ මිශ්‍ර කාලගුණයක්. හිතුනම පෑව්වා, හිතුනම වැස්සා. මට පායන්න ඕන කියලා හිතුනම අහසට වහින්න හිතුනා. අහසට පායන්න හිතුනම මට වහින්න ඕන වෙලා තිබුණා. නුවරට මාවත් මට නුවරත් ගලපගන්න බැරි වුන තැනදි මං තීරණයක් ගත්තා, දවසකට දෙකකට කොහේ හරි යන්න. ගිටාර් එකත්, තව ඇඳුමකුත් අරගෙන, මේ සිද්ධියට කලින් දවසෙ මං පාරට බැස්සෙ නුවරඑළියෙ යන්න. කාලෙක ඉඳන් දන්න කියන කාලගුණයක්, දේශගුණයක් තියෙන තැනකට යන එක මගේ ඇතුලට උවමනා වෙලා තිබුණා. මං පේරාදෙණිය හංදියට ඇවිදගෙන ආවා. ගම්පොළ, පැණිදෙනිය බස් සෑහෙන්න ගියා. ඒත් නුවරඑළියට යන එක බස් එකක් වත් ආවෙ නෑ. මටත් තවදුරටත් නුවර එක්ක පැටලි පැටලි බස් හෝල්ට් එකක චාටර් වෙන්න පුළුවන් කමක් තිබුනෙත් නෑ. ඊළඟට ආපු පළවෙනි ම බස් එක හැටන්. දෙපාරක් නොහිතා මං ඒ බස් එකට නැග්ගා. ඒක හැටන් වුනත් නුවරඑළියක් කරගන්න පුළුවන් විදිහෙ වෙලාවක්. එන අතරෙ නවතින්න තැනක් බුක් කරගත්තා. ඒ විදිහට, මේ සිද්ධියට කලින් දවසෙ මං හැටන් ආවා. ඉතිං මේ කියන දවසෙ මං හිටියෙ හැටන් වල.
අරමුණක් නැතුව ආපු ගමනට අරමුණක් එකතු කරගන්න මට ඕන වුනේ නෑ. ඒ ගමන එන්න කලින් මට වෙන වෙන අරමුණු තිබුණා. අරමුණක් නැතුවම එළියට බැස්සෙ, ඒ තිබුණු අරමුණු සෑහෙන්න බර ඒවා වුණු නිසා. මං එවෙලෙ ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් පිටත් වෙන්න හදපු බස් එකක නැග්ගා. පර්ස් එකේ තිබුණු පනහෙ කොළයක් කොන්දොස්තර අතට දුන්නා. දන්න මිනිහා වගේ සල්ලි දීපු නිසා මිනිහා මට පනහෙ ටිකට් එකක් කැඩුවා. මට උවමනා වුනේ හිතුනු තැනකින්, හිතුනු වෙලාවක බහින්න. ඒක වංගු පිරුණු පාරක්. කොහෙට යන පාරක්ද කියලා මම දැනන් හිටියෙ නෑ. ෆෝන් එක අතට අරන් මැප් එක බැලුවා නම් දැනගන්න තිබුණා. ඒත් ඒ තරමෙ අරමුණක් වත් මට ඕන වුණේ නෑ. ලොකු හේතුවකට නොවුනත්, මං එක්ක මගට බැහැපු මගේ ගිටාර් එක, මගේ කකුල් දෙක අතරට වෙලා බස් එකේ රිදම් එක අඳුරගනිමින් හිටියා. පහලින් පයිනස් ගස් වැවුනු බෑවුමකුත්, පාරෙ අනිත් පැත්තෙන් උසට තණකොළ වර්ගයක් වැවිලා තිබුණු වංගුවකින් මම බැහැගත්තා. ලඟපාත මොකවත් ම පේන්න නොතිබුණු නිසාද කොහෙද ඩ්‍රයිවර් තවත් ටිකක් එහාට බස් එක නොනවත්වා යන්න හැදුවත්, දෙතුන් පාරක් බෙල් එක ගහද්දි බස් එක නතරවුනා. මිනිහා පස්ස හැරිලා ප්‍රශ්නාර්ථ බැල්මකින් මං දිහා බැලුවා. මං හිනාවක් දාලා බස් එකෙන් බැස්සා. බස් එක ඊළඟ වංගුවෙන් මැකිල ගියා.
මම බස් එක ගියපු පැත්තටම පයින් ඇවිදන් ගියා. මම ආපු පැත්තට වාහන කීපයක් ගියා. මං යන පැත්තට ඊට වඩා අඩු වාහන ගාණක් ගියා. ඒ අඳුර බෝවෙන්න පටන් ගන්න වෙලාව. මනුස්සයෙක් බයිසිකලයක් පැදගෙන මගේ ඉස්සරහට ආවා.
“අයියේ, මේ ඉස්සරහ ගෙවල් එහෙම තියෙනවද?” මං ඒ මනුස්සයගෙන් ඇහුවා.
“ගෙවල් තියෙන්නෙ තව එහා, මේ කිට්ටුව නෑ. තේ කඩයක් නම් ඉස්සරහ තියෙනවා.” මං ඒ මනුස්සයට ස්තූති කරලා ආපු විදිහටම ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියා. හැටන් ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් ගතපු සමෝසා දෙකක් මගේ ගිටාර් බෑග් එකේ බව මට මතක් වුණේ ඒ වෙලාවෙ. මං එයින් එකක් හපන්න පටන් ගත්තා. හැටන් වල හැන්දෑ හීතල එක්ක වුණත් සමෝසා එකේ ළා රස්නයක් එතකොටත් ඉතිරි වෙලා තිබුණා. සමෝසා දෙක ඉවර වෙද්දි, කලින් මට ඉස්සරහින් තිබුණු වංගුව පහුවෙලා, අර මනුස්සයා කියපු තේ කඩේ මට පේන්න තිබුණා. තවමත් කට පුරා දැවටි දැවටි තිබුණු සමෝසා එකේ රස එක්ක තේ කඩේ දකිද්දිම මගේ හිතට ආවෙ උණු උණු කෝපි එකක අඩුපාඩුව. ඊළඟ මොහොතෙ මං හිටියෙ ඒ පොඩි කඩේ ඉස්සරහ තිබුණු පයිනස් කොට කෑල්ල උඩ.
“මාමෙ, මට නෙස්කැෆේ එකක් දාන්නකො..”
“නෙස්කෝපි නං නෑ මහත්තයා, මහත්තයට කිරි කෝපි එකකට ඉඟුරු කහට එක්ක තේ යාරයක් දාලා දෙන්නද..?” ඒක කොහෙත්ම බෑ කියවෙන විදියෙ යෝජනාවක් නෙමෙයි. ඒ කිරි කහට එක්ක කවලම් වුනු කෝපි කෝප්පෙ තිබුණෙ පුදුමාකාර රහක්. මං හිතන්නෙ ඒකෙ එනසාල් ඇටයක් එහෙමත් තියෙන්න ඇති.
“මේක මරු...” මට කියවුණා. මාමා හිනාවුනා. “මේ පාරෙ තව එහාට ටවුමක් එහෙම නැද්ද..?” මං ඇහුවා.
“මහත්තය යන්න ගියපු පැත්තට නං ටවුමකට තව සෑහෙන්න දුරයි. ඊට වඩා කිට්ටුයි ආපහු හැටන් වලට යන එක. මහත්තය කොහෙට යන්නද..?”
“මං යන්න නම් ඕන හැටන් වලට, මේ නිකමට වටපිට බල බලා ඇවිදන් ආවෙ. ආපහු යන්න වාහනයක් අල්ලගන්න තමයි ටවුමක් හෙව්වෙ.” “ආහ්.. හැටන් වලට නං අපේ කොල්ලගෙ ත්‍රීවිල් එකේ ගිහින් දාන්න කියන්න පුළුවං. කොහොමත් මේ කරුවල වැටෙන වෙලාවෙ ඔය පැත්තට පයින් ගියා කියල නං වැඩක් නෑ මහත්තයා. ඔය ඉස්සරහ වංගුවේ පොඩි පල්ලියක් තියෙනවා, හැබැයි ඒකත් වහල දාලා දැං. ස්වාමි කෙනෙක් වත් නෑ, සතියට දෙවතාවක් ඇවිත් පූජාව තියල යනව විතරයි. මේ කරුවලේ ගියා කියල බලන්න දෙයක් නෑ ඒකෙත්..”
ඒ කොහොම වුණත් අංකල්ගෙ වචන ටිකට, තවත් ටිකක් එහාට ඇවිදන් යන්න ආපු මගේ ආසාව යටගහන්න බැරිවුණා. ආපහු හැටන් වලට යන්න ත්‍රීවීල් එකකුත් තියෙන එකේ, තවත් ටිකක් රෑ වෙන එක මට ගැටලුවක් වුණේ නෑ. මං ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියා. වැඩි දුරක් නොගිහින් ම, අන්ධකාරයට අයිති පොඩි එළියක් මට පේන්න ගත්තා. “පල්ලිය” මං අනුමාන කළා. හැටන් වල හැන්දෑවකට ආවේණික හීතලත්, පුංචි හිරිකඩ රැල්ලකුත්, අඳුරත් මගේ ආධ්‍යාත්මයේ සියුම් ම තත පවා මේ මොහොත වෙනුවෙන් සුසර කරමින් තිබුණා. ගේට්ටු කණුවෙ එල්ලිලා දෙපැත්තට විහිදිලා තිබුණු ගේට්ටු පියන් දෙක, එන ඕනෙම අමුත්තෙක් පිළිගන්න සූදානම් වෙලා හිටියා. එක අතකින් මාමා කියපු කතාව හරි, මේ කරුවලේ කෙනෙකුට පයින් ම ගිහින් බලන්න තරම් දෙයක් එතන නෑ කියලා හිතෙන එක සාධාරණයි. ඒත් අන්ධකාරය, හීතල එක්ක බැඳුනු හුදෙකලාවට අසීමිතව ඇලෙන මට, එතන එක මොහොතකට ස්වර්ගයක් වුණා.
මං ඇරලා තිබුණු ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වුණා. පල්ලිය ලඟට යන්න තිබුණු වැලි අතුරපු පුංචි පාර දෙපැත්තෙ තිබුණෙ කුරුස හැඩ සොහොන් කොත්. හරියටම නොපෙනුනත් අන්ධකාරය අතරින් පවා මල් වවලා තියෙන බව පෙනුනා. වටේ දැවටෙන හුළඟට මුහුවෙලා තිබුණු සුවඳින් ඒ බව තහවුරු වුණා. පල්ලියට ඉස්සරහින් පහළ රිදී පාට ලොකු පිට්ටනියක් වගේ ස්වාභාවයක් තිබුණා. ඒ රිදී පාට උඩ ඊට උඩින් තිබුණු ආලෝක ලප වල නලියන ප්‍රතිබිම්බ කැලතෙමින් තිබුණා. ඒ පෙනුනු ලොකු රිදී පාට තිරය, නම නොදන්නා ජලාශයක් බව මට තේරුණා. අර කියාපු මල් සුවඳ මිශ්‍ර හුළඟෙ තිබුණු තෙත්බර ගතිය, හැටන් වල වාතයේ තෙතමනයට වැඩියෙන් තෙත බව දැනෙන්න ඇත්තෙ ඒ නිසාම වෙන්න ඇති. පුංචි කාලෙ පවා, මට අදටත් මතක සමහර අවස්ථා තිබුණා මේ හැඩේ හුදෙකලා මොහොතවල් වලට මං තදින් බැඳුනු. මගේ පපුව මට්ටමට විතර උසකට නැගුනු සොහොන් කොත්, ස්මාරක අතරෙ, ජීවී බව උතුරන වෙන කිසිම තැනක නොතිබුණු නිස්කලංක බවක් මට දැනුනා. මේ හැඟීම් සමුදාය අතරෙ තව මොහොතක් රැඳෙන්න තද උවමනාවක් මං ඇතුලෙ මෝදු වෙමින් තිබුණා. මළවුන්ගෙ සාමයට බාධා නොකර මං හෙමිහිට ලඟ තිබුණු හතරැස් හැඩේ සොහොන් කන්ඩියක් උඩ වාඩි වුනා. විශ්වාස කරන්න, ඒ මොහොතෙ තිබුණෙ හරිම මායාවී ගතියක්, දැවටෙමින් තිබුණු තුනී වාතයට තිබුණෙ දරාගන්න බැරි තරමෙ තෙතමනයක්, තෙතමනයට විතරක් ගේන්න බැරි තරමෙ හීතලක්. මම අත් දෙකෙන් මගේ ඇඟ වට කරලා වෙලා ගත්තා. අන්ධකාරයම පුංචි එළියක් වෙලා අවකාශයට ඉහිරෙමින් තිබුණා.
“මහත්තයා.. මහත්තයා මේ කරුවලේ මොනව කරනවද..?”
ඒ සද්දෙන් ගැස්සිලා ගියපු මම හැරිලා බැලුවා. වයසක සීයා කෙනෙක්.
“මොනවත් නෑ සීයේ. නිකං මෙතන ඉන්න හිතුණා.” මං උත්තර බැන්දා. සීයා යන්තමට හිනා වෙලා, මට එහා පැත්තෙන් වාඩි වුණා.
“මෙහෙම තැනක තියෙන නිස්කලංක බව, සැහැල්ලුව දරාගන්න හැම මනුස්සයෙකුටම බෑ මහත්තයා. ඒක හරිම ටික දෙනෙකුට විතරක් පිහිටන කලාවක්...”
මං නිශ්ශබ්දව ටිකක් වෙලා හිටියා. පහල ජලාශයේ රිදී පාට ඡායාව උඩ නා නා විධ හෙවනැළි ඇඳෙමින් තිබුණා. “ සීයා මේ රෑ, මේ හීතලේ මෙතන මොනවද කරන්නෙ...?” මං සීයගෙන් ඇහුවා. “මේ පල්ලිය බලාගන්නෙ මං තමයි මහත්තයා. මෙහෙම ගොඩනැගිල්ලකට වුණත් අන්ධකාර රෑකට පාළුව දැනෙනෙව, ඒ බව දැනෙන්න- තේරෙන්න මේ බිත්ති වලට කන් දෙන්නම ඕන...”
ඒ මනුස්සයෙගෙ උත්තරේ ගැන මම කල්පනාවට වැටුනා. පාළු ගොඩනැගිල්ලකට වුණත් අන්ධකාර රෑක තනිකමක් දැනෙනව කියන එක විකාර කතාවක් වගේ පෙනුනත්, ඇත්තටම එහෙම වෙන්න බැරිද? මේ වගේ වයසක මනුස්සයෙකුගෙන් ඒ වගේ අදහසක් මතුවීම ම හරි පුදුමයක් විදියට මට දැනුනා.
“එතකොට සීයට මේ අන්ධකාරෙ, හීතලේ තනියක් පාළුවක් දැනෙන්න නැද්ද? බයක් දැනෙන්නෙ නැද්ද..? මේ සොහොන් කොත් අතරෙ ඉඳපු එකම දවසක වත් එහෙම දැනිල නැද්ද..?” මං ඒ වයසක මනුස්සයගෙන් ඇහුවා. ඒ මනුස්සය හිනා වුණා. “මට මොන තනියක්ද මහත්තය, මේ මුළු වටපිටාවක් මං එක්ක ඉඳිද්දි.. මේ හැම දේකටම, ඒ ඒ දේවල් වලට ආවේණික පණක් තියෙනවා. හොල්මන් කියලා දෙයක් නෑ මහත්තයා. නෑමයි කියන්නත් මං දන්නෙ නෑ. ඒත් මං දන්න දේ මේකයි. ජීවත් වෙලා ඉන්න කාලෙ මනුස්සයෙකුට කියාගන්න බැරිවුණු, ඉඩක් නොලැබුණු, එක්කෝ කීවත් අනෙක් අය ඇහුම්කන් නොදුන්නු කොච්චරක් නම් දේවල් ඇත්ද.. ඉතිං මිනිස්සු ඇත්තටම කතා කරන්න ගන්නෙ මැරුණමයි මහත්තයා. ඒ කියාගන්න බැරිවුණු දේවල්, ඒ මිනිස්සු මැරුණට පස්සෙ කියන්න ගන්නවා, ඇහුම්කන් දීල බැලුවොත් තේරෙයී, ඒ හුඟක් දේ ඇත්ත. දරාගන්න හරි අමාරු තරම් ඇත්ත. ඒත්, තාමත් ඒ ඇත්තට ඇහුම්කන් දෙන්න බය, අපි කරන්නෙ හොල්මන් කියලා මහ දුස්ඨ විදියකට ඒ මැරුණු මිනිහව හංවඩු ගහලා ආයෙම තනි කරලා දානවා. ඒක හරි නපුරු වැඩක් මහත්තයා. මළාට පස්සෙ වත් තමන්ට තමන්ගෙ හිත නිදහස් කරගන්න ඉඩ නොදෙන එක මහා පවුකාර වැඩක්. හොඳයි, මට අවංකවම කියන්න, මහත්තයා හොල්මන් විස්වාස කරනවද..? මහත්තයට එහම එකෙක් මුණ ගැහිලා තියෙනවද?”
“ම්ම් හ්ම්ම්.. එහෙම බැලුවම සීයගෙ කතාවත් ඇත්ත. අනේ මංදා මටත් හොල්මන් ගැන ඔය මිනිස්සු කියන විදියට නම් දැනිල නෑ. ඉතිං නොදැනුනු දෙයක් ගැන මිනිස්සු කියන පලියටම විස්වාස කරන්න මං ලෑස්ති නෑ.” මං උත්තර දුන්නා.
“මං මෙතන අවුරුදු කීයක්ද..? හොල්මන් ද මොකක්ද මංදා මහා අමුතු හැඟීමක් දැනුනු වෙලාවල් එක දෙකක් නැතුවම නෙමෙයි. සමහර විට උන් ඉන්නව ඇති මහත්තයා, ඒත් අර කියන්න වගේ නපුරු, දුෂ්ඨ ජාතියක් කියල නං මට කවමදාවත් දැනිල නෑ..”
සීයා කියපු අදහස් මගේ ඔලුවට ගිලා බැස්සෙ වතුරට අතෑරපු ඊයම් බරු වගේ. ඇත්තටම මැරුණට පස්සෙ හරි මිනිස්සු උත්සාහ කරන්නෙ තමන්ගෙ හිත නිදහස් කරගන්න වෙන්න බැරිද? මගේ හිත මේ වගේ දාහක් දේවල් මගෙන් අහන්න පටන් ගත්තා. ආයෙම කෙළවරක් නැති තැනකට යන්න ගියපු මගේ කල්පනාව බින්දෙත් සීයා මයි.
“මහත්තය මොකද සද්දයක් නැති වුනේ.. නොදැනුනාට දැං සෑහෙන්න රෑ වෙලා. යන එන වාහනයක් අල්ලගන්න එක ලේසි නෑ මේ වෙලාවට. ආයෙ එහෙම එකකට රස්තියාදු නොවී ඔතන ටිකක් එහායින් තියෙන විලියම් මල්ලිගෙ කඩෙන් එහේ පුතාගෙ ත්‍රී විල් එක කතාකරන් හැටන් වලට ගියානම් හරි..” මටත් වෙලාව ගැන ඔලුවට ආවෙ සීයගෙ කතාවෙන්. තවත් රෑ වෙන තුරු ඉන්න හිතක් ආවෙ නෑ මට. මගෙ හිතේ දෝංකාර දිදී තිබුණෙම සීයා කියපු කතාව. ඒ සිතිවිල්ලෙන්ම සීයට සමු දීලා මං ආපහු එන්න මගට බැස්සා. කියපු විදියටම ත්‍රී වීල් එක කතා කරගන්න ලැබුණු හින්දා තවත් රෑ නොවී කාමරේට එන්න පුලුවන් වුනා. රෑ නින්ද එනතුරු ගෙවුණු මුළු වෙලාව පුරාමත් මගේ ඔළුව ඇතුලෙ කැරකි කැරකි තිබුණෙ නමක් ගමක් නොදන්න ඒ වයසක මනුස්සය කියපු කතාව. ජීවත් වෙලා ඉන්න තුරු කියාගන්න ඉඩක් නොලැබෙන දේවල් කොයි තරම් නම් මනුස්සයෙක් ලඟ තියෙන්න පුලුවන්ද? තමන්ගෙ හෘද සාක්ෂිය බර කරන ඒ වගේ දේවල් වලින් ඇත්තටම මිනිහෙක්ව නිදහස් කරන්න මරණයට විතරක් ම පුලුවන්ද? සොහොන්පල්ලෙක් තරම් මළවුන් එක්ක ගණු දෙනු කරපු මනුස්සයෙකුට හොල්මන් ගැන දැනෙන ඒ වගේ බර හැඟීමක්, නිකම්ම නිකම් වචන ටිකක් විතරක් වෙන්න පුලුවන්ද..? මේ වගේ කෙළවරක් නැති ප්‍රශ්න, සිතුවිලි විදියට මගේ ඔලුව පුරාම කරක් ගහන්න ගත්තා. ඒ සිතිවිලි එක්කම මට නින්ද යන්න ඇති. පහුවෙනිදා පාන්දර මං ඇහැරුණේ ටිකක් දවල් වෙලා. මගේ හිතේ ලොකු හිඩැසක් තියෙන බව මට දැනෙන්න වුණා. මහ ලොකු උගතෙක් වගේ නොපෙනුනු අර වයසක මනුස්සයව ආයෙම මුණගැහිලා මට ඒ අදහස් ටික ඇතුලට තව තව යන්න උවමනා වුණා. එදා දවසත් ඒ වෙනුවෙන් වෙන් කරන්න තීරණය කරපු මම, ඒ පුංචි පල්ලියට යන්න ආයෙම මගට බැස්සා. වැඩි වෙලාවක් නොගිහින් මට අර කඩ පොඩ්ඩ හමුවුනා. හැන්දෑවත් උදේ පාන්දරත් කියන දවසේ කෙළවරවල් දෙක ඒ පළාතට දුන්නෙ හාත්පසින්ම වෙනස් හැඩතල දෙකක්. මම පල්ලිය මිදුලෙ සීයව විපරම් කළා. මනුස්සය පේන්න හිටියෙ නෑ. මේ තරම් පාන්දරින් නම් එන්නෙ නැතුවත් ඇති. ඒ එක්කම ඒ මනුස්සයගෙ ගෙදරට ගොඩවෙලා එන්න ඇත්නම් කියල ආපු සිතිවිල්ලත් එක්ක මම ආපහු කඩේ පැත්තට යන්න හැරුනෙ සීයගෙ ගෙදරට යන විදියක් හොයා ගන්න අදහසින්. ඊළඟ මොහොතෙ කඩේ මාමගෙ අතින් වක්කරපු පෙණ උතුරන තේ යාරයක් බොන ගමන්, මං ආපු කාරණාවට බැස්සා.
“මාමා, අර පල්ලිය බලාගන්න සීය කෙනෙක් ඉන්නෙ, ඒ මනුස්සය මේ කිට්ටුවද..?”
මං මාමගෙන් ඇහුවා. මොහොතකට කර කර ඉඳපු වැඩේ නතර කරල මං දිහා බලන් ඉදපු මාමා හෙමින් මං දිහාවට ඇවිදන් ආවා.
“ගෙවල් නං මේ ළඟ. මහත්තය ඇයි එහෙම ඇහුවෙ..?” මාමා ආපිට ඇහුවා.
“නෑ නෑ එහෙම වැදගත් දේකට නෙමෙයි. ඊයෙ රෑ මං පල්ලියට ගිය වෙලේ කතාවට වැටුණා. හොඳ මනුස්සයෙක් වගෙයි, මං අද ආවෙත් තව ටිකක් කතා කරන්න හිතාගෙනමයි...”
මාමා මං දිහා මොහොතක් බලා ගෙන හිටියා.
“ඩේවිඩ් අයියා මැරිලා දැං ටිකක් කල් වෙනව මහත්තයා. මහත්තය ඔහොම එකක් අහවි කියල මුලින්ම මට හිතුනා. ඕව ඕනවට වඩා හිතට ගන්න එපා. මේ වටපිටේ කීප දෙනෙකුත් මරණෙන් පස්සෙ කීප සැරයක් ඩේවිඩ් අයියව පල්ලියෙ වත්තෙදි දැකල තිබුණා. උන් නම් මගෑරල ඇවිත් තිබුණා. මහත්තය ඒ වගක් දන්නෙ නැහැනෙ. මේ වෙනකං මං හිතුවෙම ඕක විකාර බොරු කතාවක් කියලා. ඒත් මේ විත්තියක් නොදන්න මහත්තය ඔහොම එකක් ගැන කියද්දි මට දැං නං ඒක බොරු කතාවක් කියල හිතෙන්නෙ නෑ. කොහොම උනත් මහත්තයල තරුණ ළමයි, ඕව හිතට ගන්න ඕන දේවල් නෙමේ..”
මාමගෙ ඒ කතාව මට අදහන්න බැරි වුනා.
“එතකොට මාමා කියන්නෙ ඒ මනුස්සය මැරුණු මනුස්සයෙක් කියලද...?”
“හ්ම්ම්... ඒ විතරකුත් නෙමේ, ඩේවිඩ් කියන්නෙ ජීවත් වෙලා ඉන්නකල් කා එක්කවත් වැඩි කතාවකට ගියපු මනුස්සයෙකුත් නෙමේ. වැඩි හරියක් ඔහේ පැත්තක් බලාගෙන හිටපු මනුස්සයෙක්. මං හිතන්නෙ නෑ කාටවත් මිනිහ එක්ක කතා කරන්න තරම් දෙයක් තිබුණ කියලවත්. මහත්තයට අද ආපහු කතා කරන්න එන්න හිතෙන තරමට ම මහත්තය එක්ක මිනිහ කතා කළා කිව්වහම මට වැඩියෙම පුදුම හිතුනෙ මහත්තයට මැරිච්ච ඩේවිඩ් ව මුණ ගැහුනු එක ගැනත් නෙමේ, මහත්තය එක්ක ඒ මනුස්සය අච්චර කිට්ටුවෙන් කතා කළා කිව්ව එක ගැනයි.”
මාමා ඒ ටික කියද්දිම මට ආයෙමත් මතක් උනේ ඒ මනුස්සය කිව්ව කතන්දර ටිකයි.
04.06.2021
