අගෝ: 12,2014
ප.ව.1:06
@ සුපුරුදු ලෙසම, සයනය මත...
අද දොලොස් වෙනිදා. විභාගෙ අදට අයිති ප්‍රශ්න පත්තරේට ලියල ඇවිත් පොඩ්ඩක් ඇල උනේ හිතේ තිබුනු බරෙන් කිලෝ පැස්කල් ගානක්ම අඩු උනු හින්ද වෙන්න ඇති... ඒකෙත් හැටි... දැන් අවුරුදු 4කම විතර ඉඳන් ඔලුවට දැනුනු පීඩනේද මොකද්ද එක සාමාන්‍ය වායුගෝල පීඩනේට වඩා සෑහෙන ගුණේකින් වැඩියි... 16 වෙනිදයින් විභාගෙ ඉවරයි වගේ වෙනව.. එදාට තමයි මං මේ වෙද්දි තියන ඇත්තම වායුගෝල පීඩනේ විඳින් නෙ.. ජීවිතේ සමහර දේවල් මං වටේ ඉඳපු බහුතරයක් උන්ට වඩා ටිකක් පහුවෙලා අත් වින්ඳ උනත්, ජීවිතේ කියන් නෙ මේ වගේ එකක් කියල කියන්න පුලුවන් විදියෙ වින්දනාත්මක ආකල්පෙක මං හිටියා... ජීවිතේට හිස්තැනක් නොදැනෙන්න තරම් දේවල් මං ලඟ හැමදාම වගේ තිබුනා... ඒ හින්දම වෙන්න ඇති, ජීවිතේ ඇතුලෙ අසීමිතව ඇවිදින්නත්, හමුවෙන පොඩි පොඩි තැන් වලින් ජීවිතේ අහුලගන්නත් මම පුරුදු උනා... 21 වතාවක් ලෝකෙ ඉර වටේ කැරකෙද්දි වැඩකට ඇති වගේම, ලොකූ වැඩකට නැති දේවලුත් මගේ ජීවිතේ අත්දැකීම් මල්ල අතුලෙ පිරිල තිබුනා... "ජීවිතය යනු මකනයක් නැති පැන්සලයකින් ඇඳෙන සිතුවමකි.." කවුරු හරි එහෙම කියල තියනවා. සිතුවමක් කියනවට වඩා පොතක් කියල මේ කතාව හිතුවොත් මට වැඩිය සමීපයි .. කොහොම උනත්, මේ මකනයක් නැති පැන්සලක් කියන කීම හිතේ තියගැනීම ගොඩක් වටින බව සමහර අයගෙ ජීවිත දිහා බැලුවම හිතෙනව... හ්ම්ම්... මං හිතන්නෙ ආයිමත් මට පියවි ලෝකෙට ගොඩබහින්න වෙලාව හරි වගේ.. තවම 16 වෙනිද වෙලා නෑ නේද කියල හිතෙද්දි ආත්මීය වශයෙන් විකාර ගතියක් දනෙනවා...
"ගලා යා දෙන් ජීවිතය,
එකම තැන,
එකම ලෙස,
පල්වී යන්නට පෙරාතුව...
වියලි බිම් තෙත් කොට,
මලානික සිත් තෙත් කොට..
වැටෙන තෙක් වැහි කතරට,
එකදු කෙම් බිමක් වත් තනන්නට....
බායි එහෙනම්,
ජය....
No comments:
Post a Comment